మనుషుల స్వభావాలు -6

చాలా మంది "పిల్లలు" అనగానే నారక్తం కదా అనుకుంటారు. నేను శాసించినట్టే మెలగాలి, ఆ అధికారం నాకుందీ అనుకుంటారు. అందులో తల్లిలో ఈ భావన అత్యధికం. వీళ్ళు నా సొత్తు అని భావిస్తారు. ఆ భావనతోనే వాళ్ళు స్వార్థం అనేది లేకుండా పిల్లల్ని చూడగలుగుతారు. కాని పిల్లలంటే ఎవరు? - వ్యక్తులు. ఏ పువ్వూ జన్మనిచ్చిన చెట్టులా వుండదు కదా!. పువ్వు పూసేటంత వరకు, దానికి శక్తి ఇవ్వడం వరకే చెట్టూ యొక్క కర్తవ్యం. పువ్వు అనేదాని సృష్టికోసం చెట్టు తన బలాన్ని ఇస్తోంది. ఆ బంధం అంతవరకే పరిమితం. పిల్లలు కూడా అంతే -- మా రక్తం పంచుకుని పుట్టావు, మేం పెంచాం, నువ్వు మాలాగానే ఉండు అంటే ఏ బిడ్డా వుండదు. సృష్టి ధేయం అది కానే కాదు. ఒక మనిషిలా ఆ మనిషికి పుట్టిన బిడ్డే వుంటే మనిషి జీవితం ఇంత విభిన్నంగా, విస్తృతంగా ఏనాటికే అయ్యెది కాదు. అప్పుడు ఈ మనవ సృష్టి కార్బను కాపీలా వుండేది.

ఏ మనిషికైనా స్ర్తీ గానీ, పురుషుడుగానీ, తల్లి కేంద్రబిందువుగా ఆ మనిషి జీవితం ప్రారంభం అవుతుంది! అందుకే ఏ కుటుంబంలోనైనా తండ్రి సరిగ్గా లేకపోయినా, తల్లి పద్దతిగా వుంటే ఆ పిల్లలు సరైన నడవడిలో పైకి వస్తారు. పిల్లల జీవితాల్లో వాళ్ళకి తెలియకుండానే తల్లి ఆకర్షణ అమితంగా వుంటుంది! ఆవిడ నడవడి, జీవన విధానం, జీవితం పట్ల దృక్పధం ఆ లేతమనస్సులు తమకి తెలియకుండానే అందిపుచ్చుకుంటాయి! తల్లి వున్న ఏ బిడ్డ అయినా ఒంటరితనంతో కృంగిపోతోందీ అంటే ఆతల్లి క్షమించరాని నేరం చేస్తోందీ అన్నమాటే! "క్షమించరాని నేరం" అని ఎందుకు అంటున్నాను అంటే, ఆబిడ్డ పెద్దయిన తర్వాత, తన విపరీతమైన ప్రవర్తన ద్వారా ఇటు ఇంట్లోవారికి, అటు బైట సంఘానికి తలనొప్పిగా తయారవుతుంది.